Swing Wespelaar Festival Wespelaar (21-08-2021) report: Marcel & photo credits: Freddie (photo's CW Ayon Trio: Marc Blues photography) info organisatie: Swing info band: DC Snakebuster - The Blue Chevys - Travellin' Blue Kings - Eliana Cargnulutti - CW Ayon Trio © Rootsville 2021

Er komt stilaan wel duidelijk terug leven in de brouwerij. Na een jaar afwezigheid, is SWING Wespelaar ook terug. Weliswaar in een verkorte versie (1 dag), op een andere locatie en met minder volk. Wie aanwezig wilde zijn moest zich wapenen met het fameuze “Covid Safe Ticket” en dan kon je ongestoord en vooral ongemaskerd rondlopen. Een echte verademing dus. Wij waren er als de kippen bij om onze reservatie te bevestigen.

Nog een klein weetje, het eerste bluesfestival met buitenlandse acts, maar nog goed gevuld met bands van Belgische bodem. Laat maar komen dus, ik was er alvast volledig klaar voor. En ik was niet alleen op deze zeer mooie locatie, want er was veel volk komen opdagen in het kleine Wespelaar. Het was warm en zwoel en er hing alvast regen in de lucht, want Swing zonder regen is waarschijnlijk een unicum. Enfin, zolang de weergoden ons met rust lieten waren we al meer dan tevreden, want vandaag stond De Blues op de eerste plaats.

Een vaste waarde tegenwoordig op tal van festiviteiten in Vlaanderen zijn DC Snakebuster & Half Blind Willie (B). Frank Declerq, aka DC Snakebuster is een echte local want afkomstig uit het naburige Tildonk. Hij stortte zichzelf op zeer jonge leeftijd in de muziek. Hij kon overweg met tal van instrumenten tot hij op een gegeven ogenblijk de cigaar box gitaar ontdekte. Bij deze was dan ook DC Snakebuster one-man band geboren.

Gewapend met een slide-gitaar, een neck rack met bluesharp en voetpercussie begon hij zijn grote Blueshelden te eren door hun klassiekers terug nieuw leven in te blazen met zijn typische ‘Snakebustersound’. Hierbij wordt hij door zijn vader Half Blind Willie (en soms ook Washboard Willie genoemd) vergezeld op washboard.

Beiden zijn duidelijk doordrongen van de Rhythm & Blues en met zijn 78 jaar bewijst Half Blind Willie dat dit geen vloek maar een zegen is, want de man kan de show stelen als geen ander. Schitterend voor wie het duo voor de eerste maal ziet en dingen hoort als ‘Crawlin’ King Snake’ van John Lee Hooker, ‘I’m Ready’ van Jimmy Reed en wel speciale versie van ‘Proud Mary’ of ‘Mojo Working’ van Muddy Waters. Dit alles gedrenkt in de Snakebuster’s Special Sauce. Fijn om mee te beginnen en de fans waren tevreden.

We blijven het lokaal houden, want de volgende band op de affiche, The Blue Chevys, kunnen niet lokaler worden genoemd.

Wie dacht dat zompige rock enkel uit de moerassen van Louisiana of Memphis opborrelde, zit wel duidelijkop een verkeerde spoor. Ook de Belgische vettige  grond rond Haacht en Werchter is een vruchtbare voedingsbodem voor onversneden Roots-muziek. The Blue Chevys, is een band die evolueerde van de Rock&Roll naar de Rhythm & Blues met een vleugje Americana en Soul. De band bestaat uit Kris Bries (zang, harmonica), Frederic Martello ( lead gitaar), Philippe Martello (drums), Jean-Luc Cremens (bas), Sven Smekens (gitaar), Kim Vandeweyer (trompet) en Koen Desloovere (sax). Ondertussen bestaat de band al 32 jaar, ja u leest het goed, en ze zijn nog steeds “alive and kicking’ hou u dus maar vast aan uw bretellen, want het zal kunnen tellen! Rijmen en dichten zonder mijn gat op te lichten, hoe is't mogelijk??

En wat een show gasten. Onze locals gingen er als een sneltrein vandoor beginnend met ‘One More Time’ en ‘Hard Up’ waarin een hoofdrol werd weggelegd door Frederic Martello die zijn gitaar liet janken. Kris Bries liep als een duivel van de ene kant van het podium naar de andere en perste een stroom noten uit zijn Mississippi saxofoon. Tal van nieuwe nummers in deze set want de jongens hebben een nieuwe schijf op stapel staan, mogelijks voor het najaar en dan denk ik aan ‘To Live Or Die’, ‘Willow Three’ – wat de nieuwe singel zou moeten worden of nog ‘Leaving’. Sterk was vooral de topprestatie van de blazersectie en extra pluim voor trompettist Kim Vandeweyer. Ik zou er lyrisch van worden maar wil u zeker ‘Turn It Back’ niet onthouden want dat is een topnummer en ‘Thin Line’ dat swingt en shakete als de beesten. Set werd afgesloten met het geweldige ‘Snakes’. Deze prestatie verdiende dan ook een welverdiende bissers en dat gaven de jongens zonder morren. Dit was er al boenk op !

We blijven in België met de geweldige Travellin’ Blue Kings. De Covid-19 pandemie heeft jammer genoeg ook Travellin’ Blue Kings parten gespeeld. Oorspronkelijk opgericht door Belgische en Nederlandse muzikanten, bleek het in najaar 2020 niet meer mogelijk de band over de landsgrenzen heen actief en creatief te houden. Ondertussen is de band volledig Belgisch geworden. Even voorstellen: Jb Biesmans (zang, sax, harmonica), Jimmy Hontelé (gitaar), Patrick Cuyvers (Hammond), Winne Penninckx: (bas) en Marc Gijbels (drums).

Deze vijf heren dweilden ooit met hun respectievelijke bands bijna heel Europa af. Vandaar dat het woord ‘Travellin’ hier echt op zijn plaats is. Van alle markten thuis deze jongens met een sound die gaat van New Orleans over Memphis naar Chicago en ook niet vies van wat Britse bluesinvloeden. Ik was ooit getuige van hun “maiden-optreden” op La Nuit Du Blues in Charleroi en toen was ik al verkocht, en dat ben ik nog steeds.

En na dit optreden was ik het nog meer. De band heeft een stevige evolutie meegemaakt al zeker met de toevoeging van JB en Mr PC. Leuke sound, zeker met de sax en de hammond en de stem van JB geeft een extra dimensie aan het geheel. De ritmesectie is retenstrak en dat Little Jimmy een “krak” is op gitaar, dat hoeven we niemand meer te vertellen.

‘You’re A Wonderful One’ opende de debatten gevolgd door ‘Never Never Land’ en meteen was het duidelijk  dat we een schitterend optreden tegemoet gingen. ‘Wired Up’, ‘The Woman I’m Loving’ en ‘The Way It Used To Be’ bevestigden alleen maar mijn vermoeden. Met ‘So Long Baby Goodbye’ van The Blasters werd op gepaste afscheid genomen van de “Kings” en dit was na dit optreden meer dan ooit op zijn plaats. Een “encore” was dan ook zeker meer dan aangewezen en dat kregen we met ‘I Don’t Wanna Stop’. We wilden dat ook niet maar er stonden nog twee bands op de affiche dus alvast dikke merci heren !!!

Hierna mochten we ons opmaken voor de eerste buitenlandse act in dit bluesjaar. Bij deze had de organisatie van Swing gekozen voor Eliana Cargnelutti. Italiaanse zangeres en gitaarslinger, geplukt uit de rijk gevulde stal van “Ruf Records” en ooit lid van “Girls With Guitars”. Het ging dus stevig worden. Haar nieuwe cd “AUR” is in het voorjaar uitgebracht, maar klinkt in mijn oren niet volledig blues. Haar stijl is een mix van rockblues, funk en pop.

Haar muziek is zeer gevarieerd en biedt voor elk wat wils. Ze is een echt podiumbeest. Buiten Eliana op gitaar en zang, bestaat de band verder uit Simone Searfini op bas, Michele Bonivento op Hammond en Carmine Bloisi aan de drums. Benieuwd naar de perfomance dus van deze Italiaanse deerne.

Hoewel zogoed als iedereen weet dat dit niet echt mijn ding zou moeten zijn, heb ik toch wel genoten van de act. Ondanks het feit dat net voor het optreden de weergoden besloten om de hemesluizen open te zetten, bleef het publiek massaal voor het podium staan om de blonde Italiaanse vamp aan het werk te zien. ‘Why do I Sing The Blues’ was de hamvraag die ze zich stelde bij het begin van het optreden en het antwoord volgde in de rest van de set. Dat klein stukje vrouwmens “is made to play the blues” mijn gedacht. Stevig en strak zoals in ‘I Fell In Love’ en ‘My Man’. Man wat een strakke band !

Geweldige bassist perfect aangevuld door de roffels van Carmine Bloisi en de hammond van Michele Bonivento. Enig minpunt, voor mij dan toch, is haar ietwat schreeuwerige stem, maar voor de rest was het meer dan dik in orde. “Angels From Montgomery’ van John Prine is misschien niet iets voor haar maar dingen als ‘Who Is The Monster’, ‘Tush’, ‘Too Busy’, ‘Going Down’ zijn dan wel nummers die op haar ranke lijf zijn geschreven een waarbij ze haar “SRVR”*gitaar zonder pardon kan laten janken. Om niet mijn ding te zijn en zelfs in de gietende regen heb ik toch genoten van deze gig die een uitsmijter kreeg met ‘Breathing Again’. Grazie mille signora Cargnelutti !!!

Toch een pluim voor de organisatie om het CW Ayon Trio, naar Wespelaar te halen. CW Ayon voelt zich thuis in de zuidwestelijke woestijnen van New Mexico maar zijn ziel is diep geworteld in de Blues en grooves van de Mississippi Hill Country. Cooper "CW" Ayon komt oorspronkelijk uit Reserve, New Mexico. Zijn vrouw, Carol, is een geschoolde muzikant die hem gitaar leerde spelen.

Ondertusen heeft hij zijn eigen band en tal van cd’s achter zijn naam staan. Hij wordt duidelijk beïnvloed door toppers als Junior Kimbrough, R.L. Burnside, John Lee Hooker, Muddy Waters en Robert Belfour. Zijn sound, de Hill country Blues wordt gekenmerkt door een sterke nadruk op ritme en percussie, stevige gitaar riffs,en weinig akkoordwisselingen. Deze sound wordt ook bepaald door een soort"hypnotische boogie". Dit is muziek naar mijn hart. Samen met Ayon, nog twee bekenden op het podium met Denis Agenet aan de drums en Abdell B Bop op de upright bass...let the beast go !!!!!

Ondertussen was het gestopt met regen en kon je zien dat er al wat volk het voor bekeken had gehouden, maar ach, de afwezigen hebben altijd ongelijk en de overgebleven die-hards konden des te meer genieten van deze aanstekelijk muziek gebracht door 3 topmuzikanten. Deze heel sympathieke  man wist iedereen in te pakken met songs als ‘Little Stuff’, ‘Messing With Me’, ‘Leaving Home’ of ‘Where I’m From’. De man heeft een heel arsenaal songs te bieden en wat we te horen kregen was een serieuze bloemlezing waar ik volop heb kunnen van genieten. Dit is echt muziek naar mijn hart.

Swing 2021 “mini-edition” was zeker en vast meer dan geslaagd en alweer een pluim op de , al redelijk goed gevulde, hoed van de organisatie.  Het was een meer dan tevreden man die door de donkere nacht huiswaarts keerde. Swing, U was alweer geweldig !!!!

Marcel

zij waren er ook

zij hadden vergeten te reserveren :-(